μία «ήπια αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους».
Στο τρίγωνο Βερολίνο, Φραγκφούρτη και Βρυξέλλες έχουν πάρει «φωτιά τα τερματικά και τα τηλέφωνα» (οι μυστικές συναντήσεις αποφεύγονται μετά το φιάσκο του Λουξεμβούργου) βλέποντας ότι ο χρόνος που κέρδισε η Ελλάδα πέρυσι με την υπογραφή του μνημονίου τελειώνει αφήνοντας τη χώρα στο ίδιο σημείο όπου ήταν πέρυσι, αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας.
Οι αποδόσεις των ομολόγων και τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) δείχνουν ότι η αγορά κινείται στα όρια του πανικού. Για παράδειγμα, το περιθώριο των δεκαετών ομολόγων ξεπέρασε την Παρασκευή το 13,1% και η απόδοση του CDS έφτασε το 14%.
Στα τελευταία (CDS) φαίνεται να κρύβεται και το «ένοχο» μυστικό όλων των συζητήσεων που γίνονται στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο αναφορικά με την αναδιάρθρωση του χρέους. Οσοι εμπλέκονται στο «παιχνίδι» αυτό ενδιαφέρονται πρωτίστως όχι για το ποια λύση θα βοηθήσει τη χώρα να βγει από το φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης, αλλά ποια απ' όλες τις επιλογές θα μπορούσε να εφαρμοστεί χωρίς να ενεργοποιηθούν τα περίφημα ασφάλιστρα κινδύνου.
Τα λεφτά που έχουν «ποντάρει» οι επενδυτές στη χρεοκοπία της χώρας υπολογίζονται σε 7 με 8 δισ. ευρώ. Ομως σε περίπτωση που κερδίσουν το στοίχημα, το έπαθλο είναι κολοσσιαίο και, σύμφωνα με εκτιμήσεις, αγγίζει τα 80 με 100 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό πρέπει να το καταβάλουν οι επενδυτικές τράπεζες που έχουν εκδώσει τα προϊόντα αυτά στους επενδυτές που τα έχουν αγοράσει.
Το πότε και το εάν
Η «ερώτηση λοιπόν των 100 δισ. ευρώ» αφορά στο «πότε ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα κινδύνου». Το βέβαιον είναι ότι το κούρεμα των ομολόγων θα οδηγούσε αυτόματα στην ενεργοποίησή τους, οδηγώντας ενδεχομένως ορισμένες κραταίες τράπεζες που τα έχουν εκδώσει στα όρια της κατάρρευσης.
Ομως δεν είναι λίγοι και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ακόμη και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ομολόγων, το περίφημο reprofiling, συνιστά πιστωτική πράξη για την οποία οι κάτοχοι των CDS πρέπει να αποζημιωθούν. Επομένως οι λύσεις που έχουν πέφτουν πρώτα στο «τραπέζι», από αυτή τύπου Μεξικού έως την πλέον πρόσφατη, της Βιέννης, κινούνται με πυξίδα τα ασφάλιστρα κινδύνου.
Το τελευταίο μάλιστα σενάριο, η περίφημη λύση της Βιέννης, συγκεντρώνει τους περισσότερους βαθμούς ασφάλειας. Η λύση αυτή εφαρμόστηκε το 2009 και η συμφωνία που υπεγράφη στην αυστριακή πρωτεύουσα αφορούσε τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Αναδιάρθρωσης και Ανάπτυξης (EBRD) προς χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αν φυσικά προκριθεί, η εφαρμογή της θα συνιστά «εικονική επιστροφή της χώρας στις αγορές». Και τούτο γιατί οι κάτοχοι των ομολόγων που λήγουν θα δεχθούν οικειοθελώς αντί ρευστού, να πληρωθούν με νέα ομόλογα, τα οποία πιθανόν να είναι εγγυημένα από το μηχανισμό στήριξης EFSF.
Η λύση αυτή εφμανίζει αρκετά πλεονεκτήματα για τους Ευρωπαίους, καθώς τους απαλλάσσει από την υποχρέωση να βάλουν εκ νέου το χέρι στην τσέπη προκειμένου να καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες της χώρας το 2012-13. Αντιθέτως το πρόσθετο ποσό που θα χρειαστεί η χώρα, το οποίο υπολογίζεται σε 60 δισ. ευρώ, ο μηχανισμός EFSF δεν θα το εκταμιεύσει με τη μορφή δανείου αλλά θα παράσχει μόνο εγγύηση προς τη χώρα η οποία θα εκδώσει εν συνεχεία ομόλογα ισόποσης αξίας.
Μια τέτοια συμφωνία, η οποία προϋποθέτει τη συναίνεση των πιστωτών μας, καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας χωρίς όμως να περιορίζει ούτε κατ' ελάχιστον το Δημόσιο χρέος της.
Ο Τρισέ
Ετσι διασφαλίζεται πρώτον, ότι δεν θα ενεργοποιηθούν τα CDS και κατά δεύτερο λόγο ικανοποιείται και η απαίτηση που έχει θέσει ο μεγαλύτερος κάτοχος ελληνικών ομολόγων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλ. Τρισέ αλλά και οι άλλοι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να «συναινέσουν σε οποιαδήποτε συμφωνία, η οποία, αντί για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, οδηγεί διά της πλαγίας στο κούρεμά του».
Η ΕΚΤ, λοιπόν, καταρχήν δεν μπορεί να διαφωνεί με μία λύση τύπου «Βιέννης». Επιπροσθέτως, αν η χώρα επιστρέψει στην τροχιά εκτέλεσης του μνημονίου και προχωρήσει στις υποσχεθείσες αποκρατικοποιήσεις, τίποτε δεν την εμποδίζει να δείξει «γενναιοδωρία» όταν θα φθάσει η στιγμή να εφαρμοστεί το συγκεκριμένο σχέδιο.
Αυτό σημαίνει ότι η ΕΚΤ για τα ομόλογα που ήδη έχει αγοράσει και τα οποία υπολογίζονται σε 50 με 55 δισ. ευρώ, θα μπορούσε να αποδεχτεί η εξόφλησή τους να γίνει με ομόλογα μεν, όχι όμως στο άρτιο, αλλά στην τιμή που η ίδια τα έχει αγοράσει. Με δεδομένο ότι οι αγορές έχουν γίνει κατά μέσον όρο στο 60 με 65% της ονομαστικής τους αξίας, η λύση αυτή θα οδηγούσε σε σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους.
http://www.kourdistoportocali.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου