Οι Γερμανοί συζητούν δημοσίως και καταρτίζουν σχέδια για το πώς ακριβώς θα χρεοκοπήσουν «συντεταγμένα» την Ελλάδα, διαφυλάσσοντας τα συμφέροντά τους και παράλληλα εξουθενώνοντας οικονομικά και εξανδραποδίζοντας εθνικά τους Έλληνες, κρατώντας τη χώρα μας στην Ευρωζώνη, αλλά εμείς ούτε που τολμάμε να συζητήσουμε καν δημοσίως αν συμφέρει την Ελλάδα κάτω από αυτές τις συνθήκες να επιστρέψει στη δραχμή. Αν, δηλαδή, η ανάκτηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης του λαού μας από την παραμονή της στο καθεστώς υποτέλειας προς το Δ’ Ράιχ της Γερμανίας και τη μέγκενη του ευρώ, που πλέον εγγυάται την εξαθλίωση των Ελλήνων.
Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Λύσεις υπάρχουν και πολλές μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Το ζήτημα, όμως, είναι η στάση της όποιας ελληνικής κυβέρνησης – αν, δηλαδή, θα δρα ως εντολοδόχος των δυνάμεων κατοχής, όπως κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, ή αν θα ενδιαφέρεται υποτυπωδώς και για τα συμφέροντα των Ελλήνων.
Ποτέ με τον Γ. Παπανδρέου!
Θα το διευκρινίσουμε ευθύς εξαρχής: Όπως την περασμένη εβδομάδα διακηρύσσαμε ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας συνιστά συμφορά κατακλυσμιαίων διαστάσεων η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, έτσι και το πέρασμα στη δραχμή θα απέβαινε ακόμη πιο ολέθριο, αν στην εξουσία βρισκόταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου!
Όσα θα αναφερθούν στη συνέχεια δεν προϋποθέτουν την ύπαρξη κάποιας ριζοσπαστικής, προοδευτικής, πόσω μάλλον αριστερής κυβέρνησης. Όχι. Απαιτούν, όμως, να βρίσκεται στην εξουσία μια αστική κυβέρνηση, η οποία να μην είναι συνεργάτης και όργανο των επικυρίαρχων της πατρίδας μας, όπως αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά να φιλοδοξεί να διασώσει οικονομικά και τα εκατομμύρια των Ελλήνων μαζί με τον ελληνικό καπιταλισμό.
Όπως δείχνει το παράδειγμα της Ουγγαρίας, αυτό μπορεί να το κάνει και μια δεξιά κυβέρνηση, ενώ, όπως δείχνει το παράδειγμα της Ισλανδίας, αυτό μπορεί να εξαναγκαστεί να το κάνει κάτω από τη λαϊκή πίεση και μια κεντροαριστερή κυβέρνηση.
Το κριτήριο διαφοροποίησης στο συγκεκριμένο θέμα και στα αρχικά στάδια δεν είναι οι ιδεολογικοπολιτικές διαφορές –αν υπάρχουν–, αλλά το αν θέλουν να υπηρετήσουν τους ξένους δυνάστες ή το λαό τους, πάντα μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Δεν αναφερόμαστε σε ριζοσπαστικές ή επαναστατικές αλλαγές.
Απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίων
Χάριν συζητήσεως, ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια κυβέρνηση που δεν είναι όργανο των κατοχικών δυνάμεων και αποφασίζει να γυρίσουμε στη δραχμή. Τι θα έπρεπε να κάνει, ώστε η αλλαγή νομίσματος να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρή και, κυρίως, να ανοίγει ο δρόμος για οικονομική ανόρθωση του λαού και της χώρας;
Ας αρχίσουμε με τα «τεχνικά» θεμελιώδη ζητήματα, τα οποία καθορίζουν και το πολιτικό πλαίσιο των στόχων που θα υπηρετηθούν με την επαναπόκτηση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας μας.
Πρώτον, πριν καν ανακοινωθεί επισήμως η επιστροφή στη δραχμή, έχει υπογραφεί η απόφαση απαγόρευσης εξαγωγής κεφαλαίων από την Ελλάδα χωρίς άδεια της Τράπεζας της Ελλάδος. Το μέτρο αυτό είναι απολύτως αναγκαίο για να μην μπορούν να φύγουν κεφάλαια από τη χώρα.
Δεύτερον, εθνικοποιείται ακαριαία για σύντομο χρονικό διάστημα, η διάρκεια του οποίου θα καθοριστεί από τις εξελίξεις, το σύνολο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, ώστε, αφενός, να μην χάσουν οι καταθέτες τις αποταμιεύσεις τους και, αφετέρου, να μην μπορούν να παιχτούν κερδοσκοπικά παιχνίδια στο εσωτερικό της χώρας εις βάρος της ελληνικής οικονομίας.
Νόμισμα μη διαπραγματεύσιμο
Τρίτον, η κυβέρνηση ορίζει με πολιτικοοικονομικά κριτήρια τη νέα ισοτιμία δραχμής – ευρώ, όπως αυτή θέλει, και ταυτόχρονα διακηρύσσει την απόφασή της να ελέγχει και να ορίζει αυτή την εξέλιξη της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος, διατηρώντας τη σταθερή στο μεσοδιάστημα.
Αυτό σημαίνει ότι, τέταρτον, η κυβέρνηση απαγορεύει αυστηρά την εξαγωγή και την εισαγωγή δραχμών από και προς την Ελλάδα σε υλική ή λογιστική μορφή. Το μέτρο αυτό σημαίνει ότι η δραχμή δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο διαπραγματεύσιμη στα διεθνή χρηματιστήρια, άρα δεν μπορούν να την υποτιμήσουν οι κερδοσκόποι, αφού δεν έχουν δραχμές για να κάνουν συναλλαγές γύρω από την ισοτιμία της.
Αν δεν ληφθεί το μέτρο αυτό, ένας χρηματιστής στο Λονδίνο αγοράζει αμέσως, π.χ., ένα εκατομμύριο δραχμές με ισοτιμία, λόγου χάριν, ένα προς ένα με το ευρώ –να υποθέσουμε ότι αυτή την ισοτιμία όρισε η ελληνική κυβέρνηση– και τις πουλάει επίτηδες με χασούρα δύο δραχμές στο ευρώ για να υποτιμηθεί το νόμισμα, βγάζοντας παράλληλα πολύ περισσότερα κέρδη, έχοντας την ίδια στιγμή ποντάρει, ας πούμε, δέκα εκατομμύρια ευρώ σε παράγωγα που προβλέπουν υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 50%!
Η εσωτερική αγορά
Κοινοτοπίες είναι όλα αυτά που λέμε. Τίποτα πρωτότυπο ή ριζοσπαστικό δεν έχουν. Όλα αυτά ίσχυαν πριν από την εισαγωγή του ευρώ σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Μέχρι και η… Μαλαισία (!) έκανε για το εθνικό της νόμισμα, το ρίνγκιτ, αυτά που λέμε για τη δραχμή παραπάνω κατά τη διάρκεια της χρηματοοικονομικής κρίσης που συγκλόνιζε τη Νοτιανατολική Ασία το 1998 και αποδείχτηκε ότι ήταν η μόνη χώρα της περιοχής που έβγαλε την κρίση με ελάχιστες απώλειες, ενώ η Ινδονησία, η Ταϊλάνδη και η Νότια Κορέα είχαν υποστεί τεράστιες ζημιές και καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου.
Η εισαγωγή εθνικού νομίσματος επιτρέπει καταρχάς τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς, καθώς το κράτος «κόβει νόμισμα» κι έτσι πληρώνονται μισθοί και συντάξεις. Η μη διαπραγματεύσιμη δραχμή διασφαλίζει το νόμισμα από ανεπιθύμητες υποτιμήσεις.
Όπως και σήμερα, τα έσοδα της χώρας από τον τουρισμό, τις εξαγωγές και τη ναυτιλία είναι οι εισροές που τότε θα μας εξασφαλίζουν το όποιο συνάλλαγμα, μαζί, φυσικά, με τα δάνεια που θα παίρνει η χώρα από το εξωτερικό.
Εννοείται ότι οι εισαγωγές προϊόντων στην Ελλάδα θα περιοριστούν. Εύλογο είναι το ερώτημα: Πώς θα πληρωθούν, με τι συνάλλαγμα, τα αναγκαία για την επιβίωση της χώρας προϊόντα, όπως πετρέλαιο, είδη διατροφής, αναγκαία μηχανήματα και οχήματα κ.λπ.;…
Ένα μοναδικό πλεονέκτημα
Εννοείται ότι τα έσοδα από τις εξαγωγές, τον τουρισμό κ.λπ., που πλέον θα είναι σε συνάλλαγμα, θα πρέπει να κατευθυνθούν πρωτίστως για την εισαγωγή των θεμελιωδών προϊόντων.
Η χώρα, όμως, τις πρώτες δύσκολες εβδομάδες θα έχει και ένα προσωρινό, μοναδικό πλεονέκτημα: Το νόμισμα που θα εγκαταλείψει, το ευρώ, θα υπάρχει μέσα στην Ελλάδα σε δισεκατομμύρια και με υλική μορφή! Θα υπάρχει, δηλαδή, αρχικά συνάλλαγμα δισεκατομμυρίων για να εισαχθούν τα πρώτα αναγκαία προϊόντα. Αυτό δεν συνιστά τη λύση του προβλήματος, προσφέρει, όμως, μια αρχική, προσωρινή διευκόλυνση εισαγωγών.
Η επαναδραστηριοποίηση του σήμερα παρασιτικού εν πολλοίς και προσανατολισμένου στην είσπραξη επιδοτήσεων από την ΕΕ αγροτικού τομέα στην παραγωγή τροφίμων θα βελτιώσει αισθητά την κατάσταση. Εννοείται ότι θα πάψουμε να εισάγουμε πατάτες από την Αίγυπτο, φακές από το Πακιστάν και… ζύμη για ψωμί από την Κίνα!
Από εκεί και πέρα, τίθενται μια σειρά πολιτικά ζητήματα που θέλουν ξεχωριστή, μεγάλη συζήτηση. Θα απευθυνθούμε για δάνεια στη Ρωσία ή στην Κίνα; Θα θέλαμε να αγοράζουμε πετρέλαιο από το Ιράν; Και πολλά άλλα…
Το καίριο ερώτημα είναι: Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ασκήσει μια τέτοια εθνική πολιτική. Υπάρχει, όμως, περίπτωση να την υλοποιήσει ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία;
Η απάντηση είναι απλή: Αν ο λαός συνεχίσει να παραμένει θεατής των εξελίξεων, τότε δεν υπάρχει καμιά περίπτωση οποιαδήποτε κυβέρνηση του κατεστημένου να ακολουθήσει τέτοια πολιτική, όσο κι αν αυτή βρίσκεται πλήρως εντός του συστήματος. Αν, όμως, εξαναγκάσει με την αντίστασή του την κυβέρνηση Παπανδρέου να φύγει κακήν κακώς από την εξουσία, τότε, ναι, υπάρχουν ελπίδες άσκησης τέτοιας πολιτικής.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου