Τι μεσολάβησε από μόλις τον Ιούνιο (όταν ο πρωθυπουργός το έπαιζε κι αυτός αγανακτισμένος, έτοιμος να... διαδηλώσει) μέχρι σήμερα, που η κυβέρνηση περνά σε μετωπική σύγκρουση με τις κοινωνικές κινητοποιήσεις; Ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε τις καταλήψεις των δημοσίων κτηρίων ως “εκβιαστικές” και κατηγόρησε τους δημοσίους υπαλλήλους ότι επιδιώκουν “αποτέλεσμα υπέρ συντεχνιακών συμφερόντων εις βάρος του εθνικού συμφέροντος”.
Και μόνο η επίκληση της ρητορικής περί του “εθνικού συμφέροντος” αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη. Ψάχνει για δικαιολογίες που θα αντιπαραθέτουν το κοινωνικό στο εθνικό. Νοσταλγεί την τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού. Δεν τα κατορθώνει, όμως! Η κοινωνία έχει γυρίσει σελίδα.
Πολλά έχουν συμβεί αυτούς τους τελευταίους μήνες. Η δυναμική των Αγανακτισμένων επανέρχεται, αλλά με άλλη μορφή, στο προσκήνιο. Χιλιάδες εργαζόμενοι, οι οποίοι επί χρόνια ψήφιζαν τα δύο μεγάλα κόμματα, κάνουν άλλο ένα βήμα απομάκρυνσης από αυτά. Δεν είναι δεδομένη η πολιτική συμπεριφορά τους. Πολλοί συμμετέχουν σε απεργίες και διαδηλώσεις, ακόμη περισσότεροι συμφωνούν μ' αυτές. Η σκληρότητα των αλλεπάλληλων μέτρων και ο κυνισμός της εξουσίας διαμορφώνουν συνθήκες να εκφραστεί συλλογικά η κοινωνική κατακραυγή.
Ο χρόνος είναι πυκνός. Οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι ευθύγραμμες. Μπορεί, όμως, να δημιουργήσουν την έκπληξη. Ολόκληρη η κοινωνία πιέζεται ή δεινοπαθεί και στέλνει τα μηνύματά της. Οι πολίτες δεν είναι οικονομολόγοι, αλλά μαθαίνουν πολιτική οικονομία, όταν το εισόδημά τους τσεκουρώνεται και η εργασία τους απειλείται.
Οι εκατοντάδες αποκεντρωμένες καταλήψεις και συγκεντρώσεις αυτές τις μέρες δείχνουν το μέγεθος και το βάθος της κοινωνικής οργής. Αποτελούν στιγμές μιας διέγερσης, που αποκτά συνολικές διαστάσεις και αναζητά κεντρικό πολιτικό αίτημα. Η 48ωρη απεργία, την Τετάρτη και την Πέμπτη, μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης πολιτικών εξελίξεων.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου